23 oktober in Sapa

Heeeeel vroeg in de ochtend arriveert de bus in Sapa. De moter wordt afgezet en we mogen blijven slapen tot ongeveer 6 uur. Duf, slaperig, het is nog donker, stappen we uit. Het regent buiten. Er staan mensen op ons te wachten. Ze proberen ons mee te nemen naar een Hotel, Hostel of Homestay.

Ik begin met 2 mensen te onderhandelen onder mijn parapluutje. De ene, een man, voor een Hostel, vraagprijs 25 euro, De andere, een vrouw in hmong-klederdracht, voor 35 in een Homestay, beiden inclusief 2 dagen trekken en eten. Ik vertrek met de vrouw voor de prijs van 30 euro want ik wilde eigenlijk vooral de Homestay ervaring meemaken. Alle backpackers hier praaten erover, dit moet je meemaken en ik kan later alleen maar beamen dat je dit mee moet maken.

Ik vertrek dus met de vrouw van de hmong-bevolking. Ze brengt mij eerst naar een hotel/restaurant om te ontbijten, waar ik een extra kledinglaag aantrek incl de gekochte jas. Daar ontmoet ik ook Leane, een Franse vrouw van 23 jaar, die nu in Australie woont. We krijgen meteen een megaklik. Zij is ook door een hmong-vrouw gestrikt, het blijken nichtjes van elkaar te zijn. Onze backpacks worden naar de homestay gebracht met de scooter, de chauffeur er tussen in gekneld.

Wij beginnen samen met een hmong-vrouw aan de trekking, goed ingepakt en met plastic regenponcho om. Als we door Sapa lopen maken we de eerste dingen mee, hoe een kip en haan in een klein rieten reismand worden gepropt, hoe de sobere winkels voor de locals eruit zien. Dan verlaten we het dorp.

De trekking is begonnen. Het is een redelijk zware klim en soms behoorlijk glad van de modder. Gedeelten met grove stenen en miniwatervalletjes/beekjes, waarin en over we onze weg zoeken. De wegen zijn erg slecht en stijl naar boven. Uitzicht over de bergen en dalen is er helaas niet door een dikke natte mist. Wel zien we veel van de eenvoudige huisjes waarin de mensen wonen.We genieten van de dieren die vrij op de weg en in het ruige gebied lopen: varkens, buffels, kippen, ganzen, honden, geiten en dit alles met ook hun jonkies erbij. Alles loopt gemoedelijk en vredelievend. Van onze gids horen we dat de dieren overdag vrij rondlopen en 's avonds terug gaan naar hun eigenaar, waar ze eten krijgen en onderdak zoeken in hun eenvoudige open ruige stallen. De honden zijn schichtig maar niet agressief. De honden hebben daar geen namen. Ze zijn niet gewend om te worden aangehaald, ze zijn er om te waken ( en waarschijnlijk ook om op den duur op te eten). Alles heeft een functie daar.
Onderweg stoppen we om te lunchen. We zien daar de gekte van een paar toeristen en vele mooi geklede hmong-people om hen heen, die armbandjes proberen te verkopen, vooral de kinderen doen het erg goed met zielige mooie gezichtjes.
Na een trekking van 3 uur komen we aan in de Homestay. De Homestay, ahumm het is eigenlijk een stal in onze ogen, het heeft een kale betonnen vloer. Garagedeuren in plaats van gewone deuren die overdag open staan waardoor het binnen net zo koud is als buiten. Binnen is het eenvoudiger dan eenvoudig. Er is wel een eettafel met stoelen in het grote gedeelte, maar de mensen wonen voornamelijk in een kleine ruimte. Boven een vuurtje van bamboehout maken ze daar ( geweldig) eten dat van eigen land of dieren komt. Boven dat zelfde vuurtje maken ze water warm voor de douche met een minimale straaltje. Ze doen er hun handwasjes, schillen bv de mais. 2 kleine kindjes, 8 maanden en anderhalf jaar oud, hangen steeds in hun armen, kruipen over de grond, waar ze hun gevallen eten ook weer oprapen om op te eten. De honden lopen overal tussen door zonder lastig te zijn. De loslopende kippen komen ook af en toe binnen. De vrouwen zijn in klederdracht. Ze maken alles zelf. Ze weten hoe ze geld van de toeristen weten te verdienen, maar het zijn vrolijke lieve mensen. Bovenin in de Homestay(-stal) zijn de matrassen, in het donker, met dikke dekens. In het hele huis zijn maar 3 lichtpunten, in de keuken, in de 'woonkamer' en een lange snoer met lampje om te kunnen verplaatsen tussen wc en wasruimte. Mijn zaklantaarntje komt uitstekend van pas. Want verder is het in de avond donker.

Leane en ik inspecteren enthousiast ons nieuwe onderkomen. Door de dikke mist zien we de dierenstal, waarin de dieren zich inmiddels verzamelen en eigen grond van de familie, maar daarom heen is het dikke mist. Net alsof we in een wolk wonen, bizar en adembenemend. Het lijkt alsof we in een andere wereld zijn terecht gekomen. Oja, we zitten 1350 meter hoog en het is overdag 11 graden. Alles is klam of nat.

We zien hmong-mnesen lopen en worden door een familielid uitgenodigd om hen te volgen om verderop naar een begrafenis te gaan. Huh, maar wij zijn toch totaal onbekenden van deze mensen? Nee, we moeten beslist gaan. We volgen hen met onze parapluutjes. Ik inmiddels op mijn teenslippers waarop ik alle kanten op glibber, want ik heb mijn koude doorweekte sokken en schoenen uitgedaan. We stoppen ij een groepje. Iedereen is stomdronken. Zo goed als ze kunnen gaan ze een geprek met ons aan, uitnodigend.Er staat een jong toeristen stelletje bij. Zij en een local kunnen ons meer vertellen. 5 dagen geleden is een vrouw van 90 jaar gestorven, vandaag wordt ze begraven, daarom is het feest. Die ochtend is een buffel geslacht waar iedereen bij was, inclusief het toeristenstelletje. daarna werd de buffel in stukjes gesneden en op het vuur klaar gemaakt. Het drinken van het sterke Happy-water was die ochtend begonnen en is niet meer gestopt. Dit stukje hebben wij helaas gemist. Maar goed, erg benieuwd stonden we nu met de locals te wachten totdat de gestorven vrouw zou komen. Iedereren was vrolijk. De vrouwen waren erg uitgelaten. Er arriveerden een paar auto's met nog meer dronken mensen en een busje waarin de dode vrouw in een zware zelfgemaakte kist lag. En wat er toen gebeurde kunnen we nog steeds niet bevatten. De zware kist werd uit het busje getild met vele henneptouwen en dikke bamboestokken. Er waren wel 20 mannen die de kist droegen, schreeuwend, lallend. De kist zwiepte op en neer. De vrouwen schreeuwen en lachten tegen de dragers. Het pad naar de al gegraven kuil was te smal, dus de kist met mannen en vrouwen ging dwars door de ruwe, natte, modderige, dichtbegroeide, hoog en laag gaande vlakte en rijstvelden. Dat ging met een behoorlijk vaartje en een schommelende kist. We konden op het modderige pad de stoet maar nauwelijks volgen. Bij de kuil aangekomen was het een heel gedoe om de kist in de kuil te krijgen. In de kuil zelf werd de kist geopend om te kijken of ze er nog goed bij lag en zagen wij de oude overleden vrouw met veel extra meegegeven kleding in de kist liggen. Er was geen officiele ceremonie. Terwijl ze de kist bedekten met modder en zand begon het ronddelen van de Happy water en wij werden ook opgenomen in het uitdelen hiervan. Op blote voeten, hangend aan Leane, gingen we daarna naar onze Homestay. Daar stond het eten al bijna klaar.

Het avondeten is fantastisch lekker. We eten samen met de ongeveer 8 locals, familie van elkaar, met chineese stokjes. Na het eten duiken de locals in bed, zo rond 19 uur. Leanne en ik blijven op, met wat Wodka tot 22 uur. daarna vallen we heerlijk in slaap onder de warme lekker dekens met de gedragen kleding van die dag.