5 november Easyride tour, dag 2

Ik vind het een vreemd hotel. Via de keuken moeten we naar het restaurant gedeelte. Huh, we zijn toch zo'n beetje de enige gasten. Als we het restaurant binnen komen zit het vol locals, hele gezinnen. Ze kijken ons even aan en dan negeren ze ons. Normaal gesproken zijn ze buiten aan het werk of drinken buiten wat thee en koffie. Door de regen zitten ze allemaal hier. Slapende honden en spelende kinderen tussendoor. Marley vraagt of ik alle gebuiks dingetjes vanuit de badkamer van het hotel mee wil nemen. Dat is voor arme gezinnen die we gaan bezoeken.

Hert regent nog steeds heftig. Ik trek mijn natte schoenen en sokken weer aan, brrrr. Gelukkig heb ik droge kleding aan kunnen trekken. Mijn jas is ook weer een beetje droog. Mijn helm nog steeds zeiknat. Marley snoert alles weer op de moter vast. En we rijden weer in de regen.

Even iets tussendoor om een indruk te geven. We rijden op de Ho Chi Minh Road, de langere weg van zuid naar noord. Deze redelijke goede weg heeft wat aftakkingen, dat zijn wat minder goede wegen die weer leiden naar nog slechtere wegen, daarna heb je het wel zo' n beetje gehad. Langs de wegen zijn huizen, kleine en grotere dorpen en enkele steden. De rest is jungle, niet begaanbare oerwoud dus. Weinig toeristme, wel het ruige maar mooie Vietnam met haar inwoners. Langs deze route wonen tientalle verschillende minderheden, die het heel slecht hebben. En als je dan een wat groter dorpje ziet, hebben de mensen het iets beter. In de steden is het weer wat luxer, maar ook daar wonen veel arme mensen. Marley verteld mij er veel over. Hij is erg begaan met de mensen die het minder goed hebben.

Jammer dat het zo heftig regent, daardoor kan ik geen foto's maken met mijn mobiel over de gevolgen van de tyfoon. Ik ben te bang dat mijn telefoon de regen niet aan kan. In de ochtend zien we bomen en grote keien op de weg liggen die van de bergen zijn afgegleden. In de middag wordt het nog erger, dan zien we hele stukken aarde die van de bergen zijn gegleden. Een schofel heeft doorgangen gemaakt door de opnieuw ontstane hopen zand met groen, zodat auto's kunnen passeren. Ik ben onder de indruk, maar Marley ook. Zo kent hij deze weg niet.

We stoppen bij een gebied met enkele houten huisjes. Het heeft iets extra triests door de heftige regen. Mensen in kapotte en vieze kleding staan in de deuropeningen te kijken naar ons. We gaan naar de overkapping van een huis. Pffft, die verlegen kinder koppies. Ze kijken nieuwsgierig naar ons, maar ook een beetje bang, vooral van mij, zeniet vaak toeristen. We delen de spullen vanuit ons laatste hotel uit. Ze spreken een andere taal dan Vietnamees. Ze verstaan Marly niet. Geduldig wachten ze op wat we hen aanbieden. O.a. een tandenborstel met een klein tube tandenpasta. Marley vertelt mij dat de kinden niet weten wat voor spuulen het zijn die wij uitdelen, vooral de tube tandenpasta. Ze zien het als snoep. Maar ze vinden het leuk, net als de ouders. Me maken gebebruik van gebarentaal. Ik laat ze de filmpjes op mijn telefoon zien, van de plekken waar ik ben geweest in Vietnam. De zee, de grotten enz. Gefascineerd kijken ze en ze genieten. Daarna laat ik het filmje zien die ik van hen heb gemaakt, dat vinden ze helemaal geweldig.

Marley is een heel spontaal vrolijk en humorvol mens. We kunnen het goed met elkaar vinden en lachen veel met elkaar. Maar als Marley mij naar zoiets treurigs brengt is hij stil en verdrietig. Hij is begaan met de mensen. Dit is niet gespeeld, ik zie aan hem, hoeveel het hem aangrijpt.

Hij neemt mij mee, een paar hondend meter verderop. Een smalle hangbrug van hout ern stalen kabels. En Marey speelt weer de grapjas. Hij maakt het mij moeilijk door de brug te laten zwaaien. Onder ons is de snelstromende rivier. Geloof me, als je daar invalt dan overleef je het niet. Ik klamp mij vast aan de stalen kabels die als houvast dienen. Als ik bijna aan de overkant ben wacht daar een jongeman met een oude brommer. Zelfs Marey is verbaast als hij de jongen behendig op zijn brommer naar de overkant ziet rijden. Dit kan Marey niet en hij heeft er veel respect voor. Marley vraagt mij om mee naar de kant, naar beneden dus, over de keien, af te dalen. Daar is een poeltje warm water. Dit is de badkamer van de locals die hier wonen. Hier wassen ze zichzelf. We wiebelen weer terug over de brug en rijden verder.

We stoppen bij een waterval, die nu een waterVAL is geworden. Marley daagt mij uit om mee naar beneden te lopen, van de weg naar het niveau van de waterVAL. het is niet ver, maar wel stijl naar beneden. Daarna daagt hij mij uit om nog verder naar de waterVAL te gaan en op een steen te klimmen zodat hij foto's van mij kan maken. Ik doe het, pffft, Marley wat doe je mij aan...Maar het lukt mij en ik geniet intens.

Vol adrealine zit ik even later weer achter op de moter. Waarna we een stuk verderop stoppen bij een begraafplaats van soldaten die gestorven zijn in de oorlog. De beheerder van de begraafplaats vertelt dat hij 14 jaar was toen hij soldaat werd. Hij kon nauwelijks het grote geweer vast houden, wist niet hoe hij moest schieten. Zo ging dat toen. Marely vertelt mij meer over de oorlog.

Daarna rijden we een lang stuk in de regen. De regen kruipt weer door de kiertjes van mijn regenpak en helm, ik word weer zeiknat en kom weer nat en koud aan in het hotel. Na een snelle douche ben ik kapot. Op skype spreek ik mijn broer en vader. Pa maakt zich zorgen om mij. Hij hoorde van de tyfoon in Hoi An. Ik stel hem gerust dat ik veilig in de bergen zit.

Tijdens het eten praten we met een andere Easyrider. Hij is onderweg met een toerist van Zuid naar Noord. De weg die waar wij vandaan komen. Volgens hem is die weg nu geblokkerd. Hij kan niet verder, zijn klant kan dus ook niet verder. De weg waar wij vandaag komen, net op tijd dus, waren we daar doorheen.

Marley heeft deze avond geen haast om te gaan slapen, want de volgende dag hebben we een kort programma en kunnen dus een beetje uitslapen. Er komt veel bier op tafel en ja ook maruana. Marleys verhalen worden steeds opener. Hij begint mij te vertrouwen en vertelt mij de diepgaandere verhalen van het land. Ik word er stil van.