Zee duiklessen ( Padi open water) in Koh Tao

Gisteren de eerste 2 duiklessen in de zee. Pfft, dat was heftig.

Eerst in de ochtend mijn oefeningen doen om de hyperventilatie er onder te krijgen en dat lukt wonderwel goed. Ik mag dus mee de zee op.

Meteen erna hebben we theorieexamen en ik haal het. Jipppieeeee. Die is binnen.

Gay, de instructeur, geeft ons nauwelijks tijd om te eten, snel een snack naar binnen en weer naar het volgende activiteit.

Maar dan, pffft, de zee in. Op de bodem van 6 meter aangeklomen begint het hyperventileren direct. Met grote moeite krijg ik het onder controle. Het lastige van hypervertilatie is dat je het gevoel hebt dat je te weinig lucht hebt. De eerste neiging is dan ook om het mondstuk uit je mond te halen. Dat is niet handig op die diepte. Ik merk dat ik bij afleiding minder last heb, maar zodra ik de tijd heb om over mijn ademhaling na te denken….oeps, dan gaat het fout. Daarbij heb ik ook nog eens veel last van mijn oren bij het afdalen, waardoor ik het rustig aan moet doen.

De zee van 30 graden, zit vol kleurrijke vissen, maar ik heb het te druk om er van te kunnen genieten. De tweede duik zie ik zenuwachitig tegenmoet. Want daarbij moeten we de oefeningen herhalen die we in het zwembad hebben geleerd. Masker vol met water laten lopen en weer vol lucht blazen, mondstuk uit je mond en ademhalen door het reservemondstuk van je buddy, in mijn geval bij Omar, een finese jongeman. Weer last van mijn oren bij het afdalen, weer hyperventileren. Ik vraag me af of ik wel het lef heb om zo diep de oefeningen te doen. Maar alles gaat goed totdat…..Omar een fout maakt. Hij was al behoorlijk over zijn toeren omdat hij laag zat met zijn lucht en kon daardoor niet nadenken. Terwijl hij bij mij zijn reservelucht wil halen ( als oefening) laat hij eerst zijn eigen mondstuk los voordat hij het reservemondstuk vastgepakt heeft. Daarbij houdt hij zijn adem in ( dat mag je dus nooit doen als je geen longwonden wil hebben). Dit zelfde deed hij toen hij weer wilde wisselen met zijn eigen mondstuk. Maar kon hem niet vinden. Ik zag hem zoeken, zonder mondstuk in en met ingehouden adem. Ik wil hem helpen en wilde zijn eigen reservemondstuk aanbieden om hem toch weer snel lucht te kunnen geven. Hij wees het af, wwwooooow. Gelukkig vond ik snel hem zijn eigen mondstuk. Toen we niet veel later daarna boven kwamen was Gay, de instructeur laaiend. Hij liet ons de oefening over doen. Achteraf besef ik pas ten volle wat het problem had kunnen betekenen. Omar is een grote en forse man. Die had ik nooit onder bedwang kunnen krijgen als hij in paniek was geraakt. Ik moet er niet aan denken welk tafereel het had kunnen worden. Wel heb ik door deze fout gemerkt dat ik steeds kalm bleef en na bleef denken. En dat is fijn om te weten, dat ik toch de rust kan bewaren als het nodig is.

Het avontuur was echter nog niet over.

Nauwelijks op de boot aangekomen stak er een hefige storm op. De wind blies veel dikke druppels dwars door het eerste overkapte maar open dek. De boot danste op en neer. De golven speelden met de boot en wij waren doornat, flink afgekoeld, rillend van de kou, weggedraaid van de regen en wind. De zee was te woest. De boot moest een rustige baai vinden. Daar lagen we dan ook even te wachten totdat het ergste achter de rug was. Daarna zette de boot weer koers naar de haven. Het stopte met regenen, de golven bleven hoog. De rit van 20 minuten werd een uur langer. Ondertussen kwam de stemming er wel goed in. Gratis een rollercoaster op de zee.

Nadat we de spullen hadden afgespoeld haastte iedereen zich naar zijn hut om zich op te knappen. Een hete douche zat er niet in. De hutjes hebben alleen maar koud water.

Tjonge wat een dag. Blij dat deze voorbij is. Blij dat ik de uitdagingen ben aan gegaan, naar ook blij dat ze achter de rug zijn. Ik lag dan ook vroeg op bed, helemaal gevloerd.

De volgende dag, nu dus, hebben we duik 3 en 4 gedaan. Duik 3 ging 18 meter diep. We zwommen rond om te wennen aan de diepte. Wat is het daar prachtig en toen kreeg ik pas echt plezier in het duiken. Ik beweeg me makkelijk door het water en heb geen tijd om over mijn adenmhaling na te denken.
De 4de duik was weer ietsje minder, weer de oefeningen herhalen, maar nu ging alles nog een stukje verder. B.v. duikbril geheel van het hoofd weghalen en weer opzetten en met de blote mond je eigen vest een beetje opblazen en dat op 12 meter diepte. Pffft.Maar nu was ik minder zenuwachtig.

Vanavond wordt er in de bar, op het grote scherm de film getoond die vandaag van ons gemaakt is. Daarna eten we gezamelijk als afsluiter.

Ik begin nu dus plezier te krijgen in het duiken, maar heb nog veel praktijkervaring nodig. Ik heb in ieder geval van plan om komende 2 dagen nog 2 funduiken per dag te maken. Daarbij gaan ze tot 30 meter, het maximale wat ik mag duiken met mijn Padi open water diploma.

Maar nu eerst strakjes een biertje terwijl ik naar de fim ga kijken.

xxx