Het zou je kind maar wezen......

Van Ben

We zijn er inmiddels wel aan gewend dat, als we ergens zijn, Dianca voor verrassingen zorgt. Ze zijn meestal van plezierige aard maar soms is het even slikken. Zo ook enkele dagen geleden weer. Het was iets waaraan wij als ouders in onze wildste dromen, op onze Azië reis, niet hadden durven denken. Een tatoeage op haar rug!
En als Dianca door iets wordt gebiologeerd dan is het, gezien haar karakter zeer moeilijk, zij het niet net onmogelijk, haar van het plan af te brengen. Deze edele maar soms lastige eigenschap heeft ze niet in de laatste plaats van haar moeder. Dus pogingen ons hiertegen tegen te verzetten hebben wij al jaren geleden al achter ons gelaten.

Volgens welingelichte bronnen van een toevallige passant moest de man in een van de drukste straten van Hua Hin wonen. Ze had er het adres bij gezocht. Het moet een novum zijn op het gebied van het beschilderen van de meest ingewikkelde plaatjes op een lichaam …
Bij Dianca begonnen onmiddellijk de bellen te rinkelen en sleepte ons mee naar het hol van de leeuw. We mochten mee gaan kijken naar de 1e prijswinnaar van Thailand en om getuige te zijn van het protocol welke aan een rugversiering zoal vooraf gaat.
We moesten onze schoenen uitdoen voordat we binnen mochten en gingen toen braaf, op een anderhalf-zitbankje (Thaise maat) zitten. Er volgde een in vakterm- jargongesprek waarvan meer dan de helft ons ontging. De man rustig en zakelijk en Dianca steeds opgewondener.
Op de computer werden er allerlei plaatjes getoond die mogelijkerwijs in aanmerking zouden kunnen komen Dianca de rest van haar leven gelukkiger te maken.
Intussen volgden Dinij en ik met belangstelling de verrichtingen van de vrouw des huizes die met een baby op haar armen de salon schoonmaakte. Ze maakte de indruk van een fotomodel. Het wachten duurde lang maar eindelijk hoorden we aan toonhoogte van Dianca dat de keuze van haar leven het eindstadium bereikte. Trots toonde ze ons de tekening van de bloemenrank die haar bestaande taoaagetje moest complementeren. O wat zijn wij heden blij!
Er volgden nog een levendige discussie van wat kleine details maar tenslotte werd de zaak beklonken. De volgende morgen om 11 uur moest ze aanwezig zijn en dan zou het gebeuren. Dianca was al vroeg op en kon bij het ontbijt geen hap door haar keel krijgen.
“Gespannen Dianca…?”
“Nee hoor…, fluitje van een cent”!
“Het zal wel goed gaan…” zeg ik op luchtige toon. “Soms hoor je wel eens van die verhalen
maar het gaat ook wel eens goed.” Ik krijg een stomp tegen mijn been.
“Je brengt mij niet van mijn stuk.”
“Vannacht goed geslapen?” probeer ik nog eens.
“Heel goed, pa”
Maar de wallen onder haar ogen zeggen iets anders!

Liefs Pa