15-11-2021 Op weg naar Ao Nang

Ik ga nog een laatste keer naar mijn favoriete Thai masseuse en ik krijg daar voor de 4de keer een heerlijke stevige massage. Ieder keer pakt ze iets harder aan en ik voel dat mijn spieren steeds soepeler worden.

Ik geniet van mijn laatste ongezonde maar o-zo-lekkere gewoonte en eet banana pancakes en een fruit smoothie aan de kant van de zee en ga op weg naar de ferry. Ik maak mij een beetje zorgen hoe ik vanaf de haven in Krabi in mijn uitgezochte hotel kom. Deze zorg wordt op de pier snel weggenomen. Zij regelen tegen een redelijk bedrag het vervoer. Fijn, dat is ook weer opgelost.

Als laatste passagier kom ik bij de ferry, alles is vol, ik beland op het achterdek waar de machinekamer op uit komt. Ik hoef niet netjes op een stoeltje te zitten en kan heerlijk languit liggen. Sigaretje en biertje erbij en ik laat mij in slaap wiegen.

De haven in Krabi is niet een plek om lang te blijven, het is gewoon een haven, niets meer. Ik ben blij dat ik het aanbod heb aangenomen om mij naar mijn hotel te brengen met een busje. Ik kom terecht in het busje vol passagiers met mondkapjes en bagage.

De bijrijder vraagt nogmaals om mijn bestemming te laten zien, waarna een gesprek tussen hem en de chauffeur en bellen volgt. Blijkbaar weten ze niet waar het is. Ik hoop dat het goed komt.

Tussendoor worden er bij een hotel de meeste inzittenden uitgezet. Ik maak snel een foto van de naam van het hotel, alleen maar voor het geval het niet goed komt.
Als laatste word ik eruit gezet, ergens aan de rand van plaats Ao Nang. De bijrijder wijst mij gebouwen aan, dat is mijn genoemde hotel Sabai. http://www.sabairesort.com/

Het vreemde is dat dit nergens in het Engels staat aangegeven. Maar goed, met mijn hele hebben en houden ga ik er naar toe, het busje vertrekt. Een paar mensen die daar werken zien mij aankomen. Na gebrekkig Engels heen en weer blijkt dat dit niet Sabai is. Ok, wat nu? Ik sta er wat onbeholpen bij. Ze bieden mij aan om met een taxi ( lees oude tuktuk van de zaak) daarheen te brengen. Ik heb geen keus en ben dankbaar voor deze oplossing. De tuktuk tuft helemaal naar de andere kant van Ao Nang en zet mij aan de rand af bij het juiste hotel.

Ik had dit hotel uitgezocht omdat het bungalows vlakbij zee zijn. Ik ben gek op bungalows, vooral als ze vlak bij zee staan. Ik had niet gereserveerd en was dus niet aangekondigd. Tuktuk rijdt weg en ik sta voor een verlaten hotel. Prachtige omgeving en opzet van de gebouwen. Maar er is echt helemaal niemand. Bij de receptie is een bel en ik bel een paar keer. Ik loop wat rond. Niemand. Ik wacht een half uurtje en vond ergens de wificode. Tja, stel dat er echt niemand komt, dan heb ik info nodig om mijn plannen te wijzigen en daarvoor heb ik wifi echt nodig. Er komt niemand en het wordt donker.

Ik kijk op de gemaakte foto, die onderweg had gemaakt, welke hotelnaam erop staat. Ik zoek deze op en het blijkt dat deze 2,5 kilometer terug ligt. Ik loop terug naar de hoofdweg langs de zee, passeer argwanende honden. Tja, die zijn 2 jaar lang waarschijnlijk geen toeristen met bagage gewend. Vreemd volk dus en hun taak is bewaken, vooral in de schemering die nu begint.
Dankbaar met mijn googlemaps loop ik meer dan een half uur, zwetend, zeiknat mondkapje en met mijn backpack achter mij aanslepend naar Hemitrage Hotel. https://www.krabiheritage.com/

In het donker kom ik aan, ik zie er niet meer uit, drijfnat en stinkend van het zweet en zo stap ik het hotel binnen. Gelukkig, ze hebben en kamer voor mij. Zielsgelukkig stap ik daar meteen onder de douche. Dit kleine avontuurtje stond niet op mijn planning.