Pakben en Luangprabang, 26,27,28 november 2014

2 dagen geleden stapte ik op de Slowboat. In Houay Xai kun je overal tickets voor de boot kopen en ze raden je aan eten mee te nemen voor onderweg. Je krijgt een stoelnummer aangewezen. Toen ik op de boot stapte schrok ik. Mensen zaten dichtopeen op busstoelen. 130 mensen met al hun bagage. Op dat moment begreep ik niet waarom de Slowboat zo populair was. De Mekong is breed en mooi. Maar om 2 dagen zo opgepropt te zitten?
Het duurde niet lang of de alcohol kwam uit de tassen. En al snel zat iedereen met elkaar te praten, werd er van stoel gewisseld. Mensen gingen naar de achterkant van de boot om te roken. Op en tussen de rugzakken werd het ook daar steeds gezelliger. Het valt mij op hoeveel mensen alleen reizen. Het zijn voornamelijk twintigers en dertigers. Hier en daar mensen die iets ouder zijn.
De tussenstop en overnachting is in Pakben. Inmiddels had ik kennis gemaakt met een aantal jonge mensen. Een zwarte Jamaicaanse Engelsman, Spencer, had deze reis vaker gemaakt en wist de weg. Hij nam ons mee naar een Guesthouse, gezellig, simpel, sober en oud. Er waren alleen maar 2 persoonskamer en we besloten met zijn achten vier kamers te nemen. Spencer en ik zouden een kamer delen. Even wennen aan het idee dat je een bed deelt met een man die je net leert kennen. Alle mensen die ik leer kennen blijven maanden weg van huis en leven zo goedkoop mogelijk. Een kamer delen betekent de helft betalen. Deze nacht kostte mij 4 euro.
Na het douchen zochten we elkaar weer op om te eten. Ondertussen waren er nog 2 mensen bijgekomen. Met zijn tienen aan tafel. Engelsen, Amerikanen, Ieren en Nederlanders. Engels als voertaal. Na het eten wilden de jongelui nog op stap. Het was half 11 en besloot in het Guesthouse te blijven. Midden in de nacht ging het licht aan in de slaapkamer en ik keek in de ogen van een jong en erg dronken meisje. Spencer had haar gevonden op straat, ze was haar vriendinnen en haar Guesthouse kwijt. Het meisje belande bij ons in bed. Gekker moet het toch niet worden. Op dat moment kon ik Spencer wel wat aandoen. Later zag ik er de humor van in en ik heb Spencer er nog veel mee geplaagd.
De volgende ochtend verzamelde iedereen zich voor het ontbijt waarna we naar de Slowboat gingen. Een andere kleinere boot met veel meer ruimte voor iedereen. De sfeer was ontspannen, mensen dutte eerst nog wat na. Daarna kwam de drank weer uit de tassen. Het meisje dat bij ons had geslapen hing aan Spencer en ik vroeg me af hoe lang hij dit vol zou houden. Er was iets niet ok met dat meisje. Ik sprak 1 van de vriendinnen van het meisje en ze vertelde dat het vaker voorkwam dat hun vriendin ineens verdween en pas in de ochtend weer opdook. Dat baarde de vriendinnen steeds weer zorgen. Erg onverstandig om dat hier te doen. We waren in een doortrek gebied van Thailand naar Laos, waar mensen maar een dag bleven, de bevolking erg was gericht op geld verdienen. Anonimiteit was groot daar.
Einde van de middag kwamen we aan bij Paung Prabang. Spencer wist een goed Hostel en had inmiddels 12 mensen die hem daarheen volgden. In 2 took-tooks gingen we op weg. Niet van het centrum was het Hostel, vroeger Spicy Laos genoemd. 3 kamers met gemiddeld 8 bedden per kamer. 3 euro per nacht per persoon. Het is simpel, je zoekt een bed uit, stopt belangrijke zaken in een kluisje en je deelt de badkamer.
Er werd gedoucht en iedereen vertrok naar het centrum van het stadje. Ik ging met 1 man en 2 meisjes uit Nederland op pad. We gingen op zoek naar de nachtmarkt. In een steegje kon je zoveel je wilde eten voor 1,50 euro. En ja hoor, daar kwamen we iedereen weer tegen. Lonely Planet heeft zijn uitgesleten paden ;)
Spencer had iedereen gevraagd om naar het café Utopia te komen. Dwalend tussen wat steegjes kamen we in Utopia. Woow, wat een gaaf café. Ook bekend door Lonely Planet, dus het zat vol met jonge backpackers. Zittend op de grond, aan een laag tafeltje met kussens, schoven meer bekenden aan.
Teruggekomen in het Hostel dronken we nog wat na voordat we gingen slapen. Midden in de nacht werd iedereen wakker gemaakt door heftig gebonk op 1 van de deuren. Het was het gevonden meisje van Spencer. Ze was weer stomdronken en schreeuwde dat ze in haar kamer wilde. De muren zijn daar dun. En ik hoorde dat ze luidkeels ruzie maakte met iemand anders. Ik was blij dat ze niet op onze kamer lag.
De dag erna heb ik lang geslapen. Ik wilde een rustige dag. Lekker rondlopen in het beeldige stadje. Het lijkt op nietsdoen, maar ik herb uren gelopen in het stadje.
Vanochtend was ik om 5 uur wakker. Ik wilde naar de voedselgiften aan de monniken. Om 6 uur lopen ze langs de hoofdwegen waar Laosmensen zitten om hen voedsel uit te reiken. Ik had al gehoord dat dit uitgelopen was op een toeristische attractie waarbij de toeristen onbeschoft dichtbij de monniken komen en foto's maken. Ik nam de beslissing om zelf eten te kopen en hen eten te geven. Dat was heel leuk maar ook een stomme fout om te gaan. Want ik liep recht in de val van een geraffineerde vrouw. Zij verkocht mij rijst en andere dingen voor de monniken voor 3 euro. Dat is veel geld hier. Bij het uitdelen van het eten was ze zo brutaal om ongevraagd meer eten in mijn mandje te gooien en vroeg daar later extra geld voor. Het blijkt inderdaad dat veel toeristen komen kijken naar deze ceremonie. En van veel te dichtbij foto's maken. Maar het was wel leuk om mee te maken. Ik zat aan de kant van de straat met Laos mensen eten uit te delen aan jonge monniken. De oudste voorop, de jongste achteraan. Tientallen monniken. Ik zat naast een arme jonge vrouw met een klein kind die een mand bij zich had. Ik dacht dat ook zij eten uit zou delen en was verwonderd. Maar er gebeurde iets anders. De monniken gooide wat van het gekregen eten in haar mand. Een mooi ritueel om te zien. Maar zo jammer dat het een toeristische attractie wordt, waar ik helaas aan heb meegedaan.
Die ochtend trok ik door naar het volgende stadje met de bus, Viangtaine. Een 6 uur durende reis met een minibusje, waarbij je je blijft verwonderen bij alle huisjes die je onderweg ziet. De meeste huizen heel somber, armoedig en onverzorgd, waarbij je kinderen ziet spelen en mannen ziet rondhangen in oude vieze kleding.
Ik heb nog iets bijzonders meegemaakt afgelopen week. De Nederlandse jongeman die ik regelmatig spreek komt net als ik uit het zelfde dorpje in Nederland. Maar wat nog verbazingwekkender is dat hij mij iets vertelde. Hij had een Nederlands meisje leren kennen. Dat meisje zal op 6 december gaan vechten voor de koning in Thailand. alleen de beste vechters mogen dat. Een paar dagen daarvoor schreef een vriendin mij dat haar nichtje zou gaan vechten voor de koning. Dit was het zelfde meisje. Thailand en Laos zijn grote landen, wat een toeval.