Gibbon Experience, 23 en 24 november 2014

De Gibbon Experience is fantastisch. Ik heb volop genoten. Maar ik heb ook veel afgezien.

Gisteren half 9 werd ik op het kantoortje verwacht. Rond de 20 mensen kwamen binnenzetten. Daar bleef mijn rugzak en alleen het belangrijkste voor die dagen mocht mee. Kopje koffie, banaantje erbij. Er werd een video getoond over het gebied en de regels van de reis. Je kunt kiezen voor een reis van 2 of 3 dagen. Beiden groepen zaten binnen. Ik zou 2 dagen gaan en mijn groep bestond uit 9 mensen. 4 engelse jongelui, 1 frans stel, 2 russische mannen en ik. Een prettig gezelschap, we waren serieus, maar hebben ook lachen.

Die eerste dag begon met afzien, veel afzien. 2 uur lang de tropische berg oplopen. Elk half uur een pauze om even op adem te komen. In de hitte met een rugzak om en ook het ziplijntuigjeom, wat ik 2 dagen zou dragen. Het duurde even voordat mijn lichaam het kadans van het klimmend lopen had gevonden, maar het bleef afzien. Maar dan eindelijk... de eerste ziplijn. Mijn groepje telde 4 vrouwen en bij alle vrouwen steeg de spanning " durf ik dit wel?" Er was geen weg terug, we moesten wel. En daar gingen we dan. 1 voor 1. Onwennig het tuigje aan de kabel makend. Met je hart in de keel van het platform springend en zoeffff, de wind, de snelheid. De eerste keer weet je niet wat je meemaakt. Wat een kick.

Ik had verwacht dat het afzien voorbij zou zijn. Maar tussen de ziplijnen moesten we weer lopen, klimmend lopen.Bij iedere ziplijn ging het beter. Iedereen genoot met volle tuigen. Na 9 ziplijnen kwamen we aan bij de boomhut en we zipten naar binnen.

Iedereen werd overweldigd door de boomhut. Hij was hoog boven de bomen, hij was groot en mooi met 3 verdiepingen. Adembenemend. Door zonnecellen was daar licht. Koken werd gedaan in een simpel keukentje op de grond waarna het binnen werd gezipt. Het hete water voor koffie en thee werd binnengezipt, terwijl iedereen aan het rondkijken was. 's Avonds wordt het daar koud. Wc en douce achter een gordijn. De wc was een beetje wennen. Je moest op zo'n verhoogde franse pot gaan staan, billen naar beneden, ondertussen keek je het oerwoud in. Want alles was daar open. We hadden 2 begeleiders, zij gingen naar huis. Een paar Laos dames kwamen de eten brengen en de bedden opmaken. Bedden met kussens, heerlijke dikke dekbedden erop en een klamboeomhulsel. Na het eten kwam de drank op tafel. De Engelsen en ik hadden sterke drank meegenomen en dat kwam uitstekend van pas, want in de boomhut was die avond alleen maar water. Er werden verhalen verteld, kaarten gelegd. Waarna iedereen rozig en moe zijn bed opzocht.

De volgende ochtend kwamen de begeleiders en hingen we al om 6 uur in de eerste ziplijn. Rond 8 uur nog even eten in de boomhut en toen zippend terug naar de beschaafde wereld.

Het was me wat....2 dagen in zo'n oerwoud, niemand anders zien of horen. Alleen maar een ruige omgeving om je heen. Geluid van vogels en insecten. Badend in het zweet. Anti-muggenspul dat niet toereikend is. Oppassend voor megagrote mieren en bloedzuigers. Na de laatste ziplijn was een meer waarin we zwommen. We kregen eten bij een heel eenvoudig optrekje.

En daarna weer de auto in, een auto met plaats voor 5 mensen voorin en 6 in de open achterbak. Het was een terreinwagen en dat was nodig ook. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het moet zijn met een terreinwagen in uiterst moeilijke omstandigheden. Nou, ik heb het meegemaakt. Het schakelen daarvan is een kunst. En we werden door elkaar geschud. Slippende stijle en dalende wegen, uitgesleten keierige wegen. Wilde koeien op de weg. Een bruggetje dat bestaat uit bomen, waarbij we uit moesten stappen om de zwaarte van de auto te ontlasten en maar hopen dat de brug het hield. Want met regelmaat ging hij kapot. Mensen op scooters die passeren. Doodeenvoudige huisjes gemaakt van palmbladeren. Je zag dat de mensen daar alles maken van de natuur om hun heen. Hun kleding simpel en oud. De baby's gedragen in geknoopte doeken door moeders en oma's. Eindelijk aangekomen op de verharde weg val ik in slaap.

Terug in Houay Xai heb ik meteen een kaartje gekocht voor de Slowboat, morgen vertrek ik. Daarna een Guesthouse gezocht. Mijn tassen herschikt en geschikt gemaakt voor morgen.
Voldaan zit ik nu in een stalletje mijn belefenissen te typen met een sigaretje en een biertje.

Het was een prachtige trip waarin voor mij een paar dingen samen kwamen die ik graag wilde beleven. Het was ook een hele zware trip. Veel zwaarder dan ik had verwacht. Maar ik had het niet willen missen.