Koh Rong, 11 december

De rit met de bus laat mij meer zien van Cambodja. In Laos zag ik vooral oude houten huisjes. Hier in Cambodja zie ik stenen huizen, de huizen zien er meestal goed uit. De omgeving vaak met afval. Minder dieren op straat, de koeien staan verankert aan een lijn te grazen. Gevaarlijk verkeer, de hele weg wordt gebruikt van links naar rechts, veel scooters. Ondertussen ben ik gewend tijdens het reizen van a naar b in te dommelen , waarbij het niet uitmaakt hoe ik zit of lig. Reizen is dan ook geen straf, ik zie veel, ik maak steeds nieuwe dingen mee en ik dommel veel weg.

Koh Rong is weer een nieuwe ervaring. De hoofdstraat, bestaande uit strand, aan de zee, is zo'n 200 meter lang. Restaurants, guestrooms, winkeltjes. Tussendoor veel bouwmaterialen en afval. Een vreemde gewaarwording. Vooral ook omdat het hier levendig en vrolijk is. Veel Cambodiaanse kinderen en honden. Buitenlanders die hier iets opstarten, modern, Cambodiaans of hippyachtig. Een fransman vraagt mij of ik een guesthouse zoek en ik loop met hem mee. In een zijstraatje, vlak bij zee, kom ik bij een eenvoudig guesthouse terecht. Dit wordt de eerste nacht sinds weken dat ik een kamer voor mij zelf alleen heb. Toch twijfel ik. Het is er armzaliger dan ik ergens heb geslapen. Het lijkt op een soort oude houten schuur waarin kamers zijn gebouwd. De reden dat ik blijf is dat ik midden tussen de (nieuwsgierige) Cambodianen terecht kom, die nog armzaliger wonen. En ze zijn superlief. Ook deze sfeer wil ik graag eens meemaken.

Ik neem een erg gewenste douche, want ik zweet me ongans. Het wordt bijna donker en ik duik de hoofdstraat in. Bij een eenvoudig restaurant ga ik eten. Zet mijn laptopje aan. Een klein schattig Cambodjaans mannetje van, ik denk, 2 jaar, kijkt wat ik aan het doen ben. Ik laat hem facebookfilmpje zien van katten die in te kleine dozen en vazen proberen te komen. Langzaam aan kruipt hij op mijn schoot. Iedere keer als de doos omvalt, zeg ik boem en hij zegt me na, hij heeft de grootste lol. Zijn vader haalt hem bij me weg, maar hij komt terug en schuift weer op mijn schoot. Ik herhaal het filmpje steeds. Zijn moeder komt kijken, een beetje argwanend. Ik laat haar het filmpje zien en het is ok.

Ik laat mij masseren door een zeer slechtziende jongen van 25 jaar oud. De massage is slecht. Hij durft daarna ook nog om een fooi te vragen. Ik geef het hem niet. Daar kom ik dus niet meer terug.

Ik ga terug naar de buren van mijn nieuwe guesthouse, een restaurant aan zee. Cambodianen en buitenlanders die daar wonen, zijn met vuur aan het spelen. Stokken en pods. Inmiddels is het donker en het is een prachtig gezicht. Ook hier wordt veel bier gedronken door iedereen. Het is gezellig en ik raak gemakkelijk aan de praat. Een Cambodjaan die geen woord Engels spreekt wil mij als zijn vriendin. David, een Engele rastaman, de eigenaar van het restaurant en vuurspeler zegt dat ik voor hem kan komen werken voor slapen, eten, en drinken. Hij wil het restaurant uitbouwen en heeft het druk.

Op internet staat dat het eiland snel aan het ontwikkelen is, dat is ook zo, vermoed ik. Maar het is nog in een beginstadium, dus het is nog behoorlijk rauw in opzet. Ik vind het mooi dat ik het in dit stadium mee kan maken.
Een enkele bar heeft de muziek s' avonds knetterhard staan. Misschien wordt dit toch een oord zoals Phuket. Ik hoop het niet.