24 oktober Sapa

De familie was al om half 5 wakker. ije slapen behoorlijk lang. Nadat ze het water voor de douche handden opgewarmd dacht ik een lekkere douche te krijgen. Er kwam maar een minimaal straaltje warm water uit. Mijn haren wassen was een behoorlijk gedoe. Daarna trok ik dezelfde kleding weer aan die behoorlijk rook naar mijn slaapgeurtje en het keukenvuurtje van de vorige dag. Als ontbijt kregen we pannenkoeken met banaan en honing.

Met behoorlijke tegenzin trok ik mijn doornatte en modderige koude sokken en schoenen aan. Gatverdamme. De hmong-dochter van 18 jaar stond al klaar met haar baby op haar rug. Een prachtig gezicht. Leanne en ik kregen een stok in handen. Geloof me, als ze je een stok geven dan wordt het een hele moeilijke wandeling. De wandeleing naar beneden was stijl, nat, glibberig, modder. Dan wordt het nog erger. Een heel slecht onregelmatig pad, uitgesleten door de regen, modderig, volgens mij een soort klei, gevaarlijk. Ik begin meteen te schuiven, grijp mij hopeloos vast aan mijn stok. Zoekend naar de wat betere stukken duurt het niet lang of ik val en schuif verder door de modder, we lachen hilarisch. Ik ga stukken langzamer dan de jonge gids ( zonder stok en baby op haar rug) en Leane door mijn gladde schoenen. En laten we eerlijk zijn, ik ben een stukje ouder. Niet veel later val ik weer, inmiddels zit ik flink onder de modder. De gids ziet hoe ik moeilijk ik het heb en raad ons aan om terug te gaan en een gemakkelijker pad te nemen. We gaan dus weer terug, een paar honderd meter, maar het lijkt kilometers lang. Opwaards terug de stijle helling op. Gebroken en buiten adem kom ik weer boven. Ik heb geen kracht meer, mijn lichaam is doodop. Daarom besluiten we dat ik niet mee verder ga. Een zoon zal mij terug brengen naar Sapa. Ik neem afscheid van Leana en de hmong familie.

Ondanks dat ik een heerlijke tijd heb gehad met de familie, word ik blij van de gedachte om weer naar de bewoonde wereld te gaan. Het lijkt mij heerlijk ( en gemakkelijk) om daar naar toe te gaan achter op de scooter van de zoon.

Mijn backpack wordt stevig vastgebonden achter op de scooter. Zoon gaat voorop zitten en ik prop mezelf er tussen in. Het is meer dan een half uur rijden naar Sapa. Een hels half uur. Af en toe doe ik mijn ogen dicht om het niet te hoeven zien, zo beangstigend is het rijden over deze slechte stijle weg. Ik grijp mijzelf stevig vast aan de rubberen banden die mijn backpack op zijn plek houd. Het is ook een ijskoude rit voor mij, met mijn teenslippertjes aan. De zoon is een bewonderingswaardig rijder. Net zoals zijn zus met baby op de rug op het glibberige pad, vind ook hij zonder zichtbare moeite zijn weg.

Ik heb erg veel bewondering voor dit volk. Ze leven met de natuur, op een heel primitieve manier. Ze werken hard. Ze gaan op een bijzonder mooie manier om met hun kinderen. Je merkt wel dat ze goede zakenmensen zijn betreffende touristen, maar wat wil je, ze zien elke dag weer andere mensen. Tegelijk zijn ze heel gastvrij en welkom.
( Leane bleef er langer. Via een berichtje liet ze weten dat ze bij een bevalling was)

Inmiddels weer terug in Sapa terug voel ik mij bevroren. Langzaam aan word ik weer warm, in mijn inmiddels vreemd soort van kledingstijl van willekeurige bonte laagjes kleding. Die avond ga ik met de nachtbus weer terug naar Hanoi om van daaruit naar Ninh Binh te gaan.