14 november Saigon

Eigenlijk was ik van plan om het oorlogsmuseum te bezoeken. Maar door mijn gesprekken met Marley- easyrider, had ik ondertussen veel opgezocht op google over de oorlog. Het museum heeft vooral veel foto's. Het meest indrukwekkende daar zijn de mismaakte babys op sterk water, door Agent Orange. Ik heb veel misselijkmakende youtube films gezien. Agent Orange, Napalm, Ho Chi Minh, de burgeroorlog, al die landen die hier zijn stempel hebben gezet en ellende hebben veroorzaakt. alles is te vinden op internet.

Met tegenzin zit ik te zoeken naar een trip in Saigon. De vermoeidheid van mijn reis slaat toe en ik heb weinig zin om de toerische dingen op te zoeken. Een meisje ( 22 jaar) van de receptie van het hotel vraagt of ik zin heb om het haar uit te gaan eten die avond. Ze vraagt mij waar ik dan heen wil gaan. Ik vertel haar dat ik dat graag aan haar overlaat.

Overdag geniet ik van het zwembadje. Ik ben daar alleen en heb alle tijd om mijn reis even weer terug te halen. Ik voel zoveel dankbaarheid voor wat ik heb meegemaakt. Ik heb een gedeelte van het rouwproces, verlies van mijn lieve moeder, af kunnen sluiten. Ik denk over mijn eigen toekomst na. Ook dat was een dingetje, wat wil ik met de rest van mijn leven, als ook mijn vader komt te overlijden. Waar ga ik mij dan op richten. Wat ga ik doen met de reisafstand tussen mijn huisje en mijn werk.
De rust bij het zwembadje werkt inspirerend en verhelderend.

Rond 7 uur 's avonds rijd ik achter op de scooter van het meisje naar een eettentje. Ze is een halve kop kleiner dan ik, ze is erg tenger. Onderweg, in het drukke verkeer praat ze honderd uit, alsof ik naast haar zit in de auto.

We belanden in een sober Vietnamees eetschuurtje, beter kan ik het niet beschrijven. Het eten is goedkoop en heerlijk. Daarna neemt ze mij mee naar een studenten koffieshopje. Ze blijft mij honderduizend vragen stellen over mijn reizen en over het leven als alleenstaande vrouw. Dat wil zij ook.