10 november Dalat

In de ochtend word ik samen met een leuke jonge vent van Zuid Korea opgehaald met een busje. 3 vrolijke jonge gidsen springen eruit. Hun slogan ' Don't be lazy, be crazy' . Onderweg pikken we nog 7 mensen op. Canyoning staat op het programma. Alle deelnemers zijn 20-ers en ik ben de enige oudere weer. Dit keer twijfel ik onderweg heftig aan mijn keuze. Red ik het wel, kan ik het wel, ik ben geen 20 meer? Ik vind het spannend en eng.

Eerst worden we getraind tegen een muur van 6 meter naar beneden. Naar beneden met haken en touwen. Gatverdamme, ik ben echt bang. Sommige andere jonge vrouwen zijn net zo bang. Je eigen touw vasthoudend achteruit naar de afgrond lopen voelt echt niet lekker.
Je benen recht houden, benen uit elkaar en langzaam aan het touw laten vieren. Met je voeten tegen de muur naar beneden lopen en springend tegen de wand. Brrrr.
We moeten het nog 2 keer herhalen en dan begingt het avontuur. We lopen de jungle in naar de rivier en de watervallen, met helm, zwempak en zwemvest aan. De gordel met de haken aan ons middel. Ik en een paar anderen voelen ons nog steeds onzeker. Bij sommige stukken zijn touwen gespannen tussen bomen, daaraan moeten we ons bevestigen bij het passeren, blijkbaar zijn ze hier bang dat je onderuit kan gaan en de helling afstuiterd.

Dan, de eerste keer, van een rotshelling af. Da's toch effe anders dan een muur. Stapje voor stapje, luisterend naar de gidsen, die begeleiden, je voetjes verzetten, waarna we weer springbewegingen moeten maken tegen de wand. Dit keer nog niet door de waterval heen.

We lopen weer door de jungle, waden door sterkstromende beekjes. Verzekerd met touwen. Dit is geen overbodige luxe. Het snelstromende water trekt aan onze voeten en benen.

De afdaling daarna doen we het zelfde. Ik krijg wat meer zelfvertrouwen en ik kan weer een beetje lachen.

Tussendoor laten ze ons voelen hoe het is om met het snelstromende water over rotsen meegesleurd te worden. Op je rug, met je hoofd als eerste, neus dichtgeknepen. En daar ga je, meegesleurd door het water om vervolgens koppie onder te gaan in het kolkende water. Het belang van de zwemvest wordt nu erg duidelijk, zonder red je het gewoon niet.

Vanaf het begin zag ik het meeste op tegen de springen vanaf de rotsen in het water. Ik moet mezelf echt dwingen om het te doen. Je kan kiezen, 7, 9 of 11 meter diep. Blik op oneindig, verstand op nul en ik spring de 7 meter. Mijn hartje begint angstvallig snel te kloppen maar voordat ik het weet ben ik alweer boven water. Ik doe nog een keer de sprong van 7 meter. De dames doen het zelfde. De mannen hebben meer lef en nemen ook de andere 2 sprongen.

Dan de 3 de afdaling. Het laatste stuk, hangen we los van de rots. We moeten onszelf laten vieren totdat je in het vallende water van de watervalverder afdaalt... totdat het touw stopt en je in het water valt en wordt meegetrokken door het kolkende water.
Deze laatste afdaling is geweldig. Het bloed giert door mijn lichaam. Ik heb het gedaan, woooow.

Er volgt een lange wandeling door de jungle, nog uitdagender dan daarvoor. In de beekjes liggen keien. Ik verstap mij en het water sleurt mij meteen mee. Gelukkig hang ik vast aan het touw, anders hadden ze mij beneden kunnen gaan zoeken.

Halverwege lopend naar boven wacht daar een lunch op ons. De gidsen zorgen goed voor ons. We barsten allemaal van de honger en vallen aan. Ik herken mezelf bijna niet, ik schrok veel te veel eten naar binnen. De rest doet dat ook.

Uitgeput komen ik boven aan bij het busje. Ik ben kapot. We kleden ons om en zitten voldaan maar moe in het busje naar de hostels. No more crazy, be lazy.

Twijfel twijfel twijfel. Ik wil morgen een rustig dagje in Dalat maar wil ook nog een paar dingen doen en zien komende dagen. Beiden kan niet gezien ik nog maar een paar dagen heb. Ik kies toch weer voor de actie.

Ik pak mijn spullen in, check uit bij het hostel en zit die zelfde avond in de sleepingbus naar de Mekong Delta.