08-11-2021 Koh Phi Phi aankomst
Door: Dianca
Blijf op de hoogte en volg Dian
08 November 2021 | Thailand, Krabi
08-11-2021 Koh Phi Phi aankomst
De minivan is op tijd en ik blijk de enige passagier te zijn.
Om op de boot te stappen is er weer en heel covid ritueel. Je temperatuur wordt gemeten en je moet je covid bewijs laten zien.
Ik ga er van uit dat we met een ferry gaan. Maar nee, met 40 mensen met mondkapje en zwemvest gaan we een grote speedboot in. Zij aan zij, bijna opgepropt. De bootreis is toch niet onaangenaam. De zee is gelukkig rustig, geen op en neer gegooi, maar een aangename schommeling waarbij je regelmatig in slaap wordt gewiegd. Het is wel een beetje een bizar gezicht; al die mensen in knal oranje zwemvesten met mondkapjes die steeds in slaap sukkelen door het prettige geschommel.
Bij aankomst op het eiland Koh Phi Phi volgt weer een covid ritueel. Temperatuurmeting en covid bewijs. Ze zijn hier dus erg strikt met de maatregelen. Ik denk dat dit een leidraad wordt van mijn vakantie.
Ik had geen hotel geboekt. Er staan mannen klaar om je te verleiden om met ze mee te gaan met de taxi en ja uiteraard weten ze het juiste hotel voor je. Dat ken ik en ik trap er niet in. Ik kies een terrasje aan zee uit. Wat een prachtig gezicht daar aan de haven. Wat een mooie zee, strand, al die mooie bootjes. Ik knoop een gesprek aan met een jong stelletje; 2 mensen die elkaar gevonden hebben op hun reis door Thailand. Dat zie je veel. Backpackers die tijdelijk met elkaar optrekken. Ik vraag of ze een leuk hotelletje weten. Dat weten ze niet, ook zij zijn zoekende. Ik kijk op Maps.Me; een off-line app die veel informatie geeft. Er staat een hotel op die erg wordt gewaardeerd; P2 Woods hotel. Ik ga er heen en tot mijn grote verbazing is een kamer niet duur, 600 bath/ 16 euro. Vol verbazing zie ik de kamer. Alles is bijna nieuw zo te zien. Prachtig. P2 Woods Lofts: https://www.youtube.com/watch?v=I-344P4xJxg
Ik moet nog steeds wennen aan de warmte hier en mijn lichaam voelt stomend warm en zwetend aan. Mijn mondkapje drijfnat. Ik stap onder de douche. Installeer me in de kamer. Ik pak vervolgens een hangmatje direct buiten mijn kamer en inspecteer Maps.Me weer om mezelf te oriënteren. Ik pak mijn rugtasje in en ga op weg naar het strand aan de andere kant, waar ik binnen 3 minuten ben. Soooo heeee, wat een prachtige plek. Paradijsje op aarde. Ook dit strand is bijna verlaten. Je hoort alleen de kabbelende golfjes, het ruisen van de bomen en de vogels. Ik stap de zee in en blijf daar lang in liggen. Het water is warm, schoon, blauw. Met tegenzin stap ik uiteindelijk het water uit. Ik kan alleen maar genietend voor mezelf uitstaren. Als ik weer de zee in ga krijg ik gezelschap van een klein thais meisje. Ze zal niet ouder zijn dan 5 jaar. Ze kletst mij de oren van de kop. Ik praat terug in het nederlands. Geen probleem, ze praat gewoon verder en we spelen wat samen in het water. Haar moeder houdt haar vanaf het strand in de gaten. Als haar moeder haar later roept, geven we elkaar een box en vertrekt ze.
Op het strand staan borden met de waarschuwing om bij aardbevingen naar de bergen te vluchten. 2004 was er een tsunami die behoorlijk heeft huis gehouden. thttps://www.youtube.com/watch?v=vQoJKyCA_qE
Als ik om mij heen kijk, lijkt het mij alsof je vanaf deze plek nooit op tijd in de bergen kan komen. Pfff heftige gedachte, ook om te beseffen wat mensen op deze plek hebben meegemaakt. En dan nu weer, de lange covid tijd waarin toeristen niet konden komen. Het hele eiland is ingericht voor toeristen. Alle inkomsten komen daar vandaan.
2 jaar lang geen toeristen door covid. Ik zie winkels opstarten. Velen zien er nog verlaten uit.
Heel bijzonder om dat te zien. Ik blijf nog een paar dagen, eens kijken of ik de verandering zie waarbij steeds meer toeristen het eiland opkomen.
Mijn hotel is een fijne plek om je even in terug te trekken. Het is er rustig en de sfeer voelt fijn. Daarom besluit ik dat ik hier een paar dagen wil blijven. Van de rust genieten. Het eiland verkennen en misschien, ja toch..., duiken?
Duiken. Maar waar. Ik zie dat alle duikscholen, die ik heb gezien, dicht zijn. Dan maar even zoeken op internet en ik vind er eentje. Ik stuur een email of ze open zijn. Vrij snel heb ik al antwoord en hij vertelt mij waar ze zitten. 2 straatjes verder.
Sinds mijn reis in Thailand zit ik onder de muggenbulten. Ik heb nog geen mug gezien of gehoord. Maar zij laten toch hun jeukende sporen na. De bulten zitten vooral op mijn rug en achterkant benen. Volgens mij doen ze het dus gewoon stiekem. Insmeren dus.
In de nog onbekende omgeving zoek ik iets om te gaan eten. Ik kom terecht bij een Indisch restaurantje. Het eten is wat aan de hoge kant. Maar goed, het is te betalen. Volgens mij moesten ze de kip nog slachten of bij de buren halen want het duurde erg lang.
Ik ben weer vroeg in de avond in mijn hotel. Ik ben moe, erg moe. Schommelend in de hangmatjes rook ik een paar sigaretjes en duik mijn grote, zachte, lekkere bed in.
De minivan is op tijd en ik blijk de enige passagier te zijn.
Om op de boot te stappen is er weer en heel covid ritueel. Je temperatuur wordt gemeten en je moet je covid bewijs laten zien.
Ik ga er van uit dat we met een ferry gaan. Maar nee, met 40 mensen met mondkapje en zwemvest gaan we een grote speedboot in. Zij aan zij, bijna opgepropt. De bootreis is toch niet onaangenaam. De zee is gelukkig rustig, geen op en neer gegooi, maar een aangename schommeling waarbij je regelmatig in slaap wordt gewiegd. Het is wel een beetje een bizar gezicht; al die mensen in knal oranje zwemvesten met mondkapjes die steeds in slaap sukkelen door het prettige geschommel.
Bij aankomst op het eiland Koh Phi Phi volgt weer een covid ritueel. Temperatuurmeting en covid bewijs. Ze zijn hier dus erg strikt met de maatregelen. Ik denk dat dit een leidraad wordt van mijn vakantie.
Ik had geen hotel geboekt. Er staan mannen klaar om je te verleiden om met ze mee te gaan met de taxi en ja uiteraard weten ze het juiste hotel voor je. Dat ken ik en ik trap er niet in. Ik kies een terrasje aan zee uit. Wat een prachtig gezicht daar aan de haven. Wat een mooie zee, strand, al die mooie bootjes. Ik knoop een gesprek aan met een jong stelletje; 2 mensen die elkaar gevonden hebben op hun reis door Thailand. Dat zie je veel. Backpackers die tijdelijk met elkaar optrekken. Ik vraag of ze een leuk hotelletje weten. Dat weten ze niet, ook zij zijn zoekende. Ik kijk op Maps.Me; een off-line app die veel informatie geeft. Er staat een hotel op die erg wordt gewaardeerd; P2 Woods hotel. Ik ga er heen en tot mijn grote verbazing is een kamer niet duur, 600 bath/ 16 euro. Vol verbazing zie ik de kamer. Alles is bijna nieuw zo te zien. Prachtig. P2 Woods Lofts: https://www.youtube.com/watch?v=I-344P4xJxg
Ik moet nog steeds wennen aan de warmte hier en mijn lichaam voelt stomend warm en zwetend aan. Mijn mondkapje drijfnat. Ik stap onder de douche. Installeer me in de kamer. Ik pak vervolgens een hangmatje direct buiten mijn kamer en inspecteer Maps.Me weer om mezelf te oriënteren. Ik pak mijn rugtasje in en ga op weg naar het strand aan de andere kant, waar ik binnen 3 minuten ben. Soooo heeee, wat een prachtige plek. Paradijsje op aarde. Ook dit strand is bijna verlaten. Je hoort alleen de kabbelende golfjes, het ruisen van de bomen en de vogels. Ik stap de zee in en blijf daar lang in liggen. Het water is warm, schoon, blauw. Met tegenzin stap ik uiteindelijk het water uit. Ik kan alleen maar genietend voor mezelf uitstaren. Als ik weer de zee in ga krijg ik gezelschap van een klein thais meisje. Ze zal niet ouder zijn dan 5 jaar. Ze kletst mij de oren van de kop. Ik praat terug in het nederlands. Geen probleem, ze praat gewoon verder en we spelen wat samen in het water. Haar moeder houdt haar vanaf het strand in de gaten. Als haar moeder haar later roept, geven we elkaar een box en vertrekt ze.
Op het strand staan borden met de waarschuwing om bij aardbevingen naar de bergen te vluchten. 2004 was er een tsunami die behoorlijk heeft huis gehouden. thttps://www.youtube.com/watch?v=vQoJKyCA_qE
Als ik om mij heen kijk, lijkt het mij alsof je vanaf deze plek nooit op tijd in de bergen kan komen. Pfff heftige gedachte, ook om te beseffen wat mensen op deze plek hebben meegemaakt. En dan nu weer, de lange covid tijd waarin toeristen niet konden komen. Het hele eiland is ingericht voor toeristen. Alle inkomsten komen daar vandaan.
2 jaar lang geen toeristen door covid. Ik zie winkels opstarten. Velen zien er nog verlaten uit.
Heel bijzonder om dat te zien. Ik blijf nog een paar dagen, eens kijken of ik de verandering zie waarbij steeds meer toeristen het eiland opkomen.
Mijn hotel is een fijne plek om je even in terug te trekken. Het is er rustig en de sfeer voelt fijn. Daarom besluit ik dat ik hier een paar dagen wil blijven. Van de rust genieten. Het eiland verkennen en misschien, ja toch..., duiken?
Duiken. Maar waar. Ik zie dat alle duikscholen, die ik heb gezien, dicht zijn. Dan maar even zoeken op internet en ik vind er eentje. Ik stuur een email of ze open zijn. Vrij snel heb ik al antwoord en hij vertelt mij waar ze zitten. 2 straatjes verder.
Sinds mijn reis in Thailand zit ik onder de muggenbulten. Ik heb nog geen mug gezien of gehoord. Maar zij laten toch hun jeukende sporen na. De bulten zitten vooral op mijn rug en achterkant benen. Volgens mij doen ze het dus gewoon stiekem. Insmeren dus.
In de nog onbekende omgeving zoek ik iets om te gaan eten. Ik kom terecht bij een Indisch restaurantje. Het eten is wat aan de hoge kant. Maar goed, het is te betalen. Volgens mij moesten ze de kip nog slachten of bij de buren halen want het duurde erg lang.
Ik ben weer vroeg in de avond in mijn hotel. Ik ben moe, erg moe. Schommelend in de hangmatjes rook ik een paar sigaretjes en duik mijn grote, zachte, lekkere bed in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
