18 oktober Hanoi

Aangekomen in Vietnam moet ik mijn visum halen en door de douane, dat duurt een tijdje. Maar dan sta ik eindelijk buiten. Ik heb niets geregeld, dus ik moet het verder zelf uitzoeken.

Ik zoek de gewone bus op, dat is ff zoeken, maar het lukt. Ik word met vele anderen afgezet in het centrum van Hanoi. Ineens sta ik in de drukte, het verkeer zoeft en toetert om mij heen, kleine druk volgepropte winkeltjes, veel troep op straat, vies. Thuis had ik 2 Hostels uitgezocht. Te veel prikkels om ineens op te nemen, verwarrend. Waar moet ik heen? De straatjes zien er allemaal het zelfde uit, druk en onoverzichtelijk. Hier ga ik dus geen wijs uit worden. Kleine kans dat ik een uitgezocht Hostelletje vind.

Het regent, mijn humeur word daar niet beter op. Aan scherp inzicht ontbreekt het mij, het lijkt alsof ik alle controle kwijt ben. Op goed geluk ga ik lopen met mijn backpack en parapluutje. De stoepen staan volgepropt met spullen en scooters, wat mij dwingt om op de weg te lopen. Het is druk, het verkeer zoeft langs mij heen. Op het verkeer letten en op de omgeving is een beetje te veel van het goede. Als ik een Hostel zie loop ik naar binnen. Het Hostel is simpel, volgens mij een familiebedrijfje. Ik kom op een kamer met 10 ( stapel)bedden, er zijn maar enkele bedden bezet, openstaande deuren naar een balkon en geweldig uitzicht vanaf de 6de verdieping. 5 dollar per nacht. Ik dump mijn backpack daar, maak het vast aan het bed met een slotje erop en vertrek weer om de stad in te gaan.

Ik ben doodmoe van de lange reis, het is belangrijk om zo snel mogelijk aan de Vietnameese tijd te wennen, het is middag, ik mag dus nog niet gaan slapen. Ik heb honger. Uit ervaring van vorige reizen weet ik dat ik snel verdwaal, daarom heb ik een visitekaartje van het Hostel meegenomen. Dat kan ik eventueel aan een taxi of scootertaxi laten zien, die mij dan weer zonder problemen terug brengt naar het Hostel.
Ik begin gewoon te lopen, wetende dat ik na een paar straten niet meer weet waar ik ben. Om mezelf niet tot het uiterste te confronteren ga ik zitten bij een iets luxer restaurantje. Luxer betekent hier niet op een superlaag krukje te hoeven zitten, maar een zacht laag poefje. En met een herkenbare menukaart. Er komt een Nederlands stel naast mij zitten en we raken gezellig aan de praat. Zij zijn al een paar weken in Vietnam en kunnen mij enkele goede tips geven. Ondertussen vermaken wij ons met wat er voor ons op straat gebeurt. De restaurantjes en cafee's zetten kleine krukjes en tafeltjes neer op de stoep. Blijkbaar geven ze elkaar een seintje als er politie aankomt. Ieder uur worden de krukjes en tafeltjes snel weggehaald, worden de bezoekers naar snel binnen getrokken, waarna je een busje met politieagenten langs ziet komen. Is het busje weg, gaat alles weer de stoep op. Ik blijk te zitten in de welbekende Beerstreet.

Half 9 's avonds ga ik nar het Hostel, wonderbaarlijk genoeg kan ik het zelf terug vinden. Ik ben doodop en neem een slaappil. Uitgeblust val ik meteen in een lange diepe slaap.