6 november Easyride tour, dag 3

In de ochtend spreken we de andere Easyrider weer. Van hem hoor ik dat de overstroming een beetje meer gecompiseerder in elkaar zit. Hier, hoog in de bergen is een dam. De dam zorgt voor elektriciteit, die verkocht wordt aan China. Doordat de dam het water opslaat hebben de mensen, de boeren, niet altijd genoeg water, waardoor hun werk en opbrengst van de oogst wordt belemmerd. In tijden van heftige regen wordt de dam geopend zodat deze niet breekt. Met als gevolg dat het water met geweld naar beneden komt als er heftige regen is. Uiteindelijk komt deze watermassa bij de kust terecht. O.a bij Hoi An. Dit beleid van omgaan met de dam berokkent de mensen iedere paar jaar erg veel leed en schade. Niet alleen de hoogstand, die schade bij de huizen en inboedel aanricht. Voedsel toevoer is moeilijk, dus ontstaat er een tekort. Vissers ( en visserfarmers) ondervinden hierdoor steeds weer dat alle vis in snelle vaart verdwijnt in zee. Weg zijn hun inkomsten. Door de verhoogde waterstand overstoomt veel bouwgrond. Groente die normaal in de stad wordt verkocht. Geen vis meer in de stad, veel minder groente. Aanvoer via bootjes gaat tenslotte veel moeilijker.
Volgens het nieuws zijn er in Hoi An tientallen mensen gestorven en zijn er mensen vermist door de tyfoon. Vietnamezen zijn de regelmatige tyfoons gewend. Maar deze is wel heel heftig.

Een heel treurig verhaal, pffft. Wonderbaarlijk is het hier droog. De zon schijnt en ik trek mijn natte sokken en schoenen aan.

De rollercoaster van mijn Eadydrivertour begint weer.

Marley rijdt in de ochtend naar een andere minderheidsgroep toe. Wooow, we treffen het. Ze hebben feest. Veel mensen zitten onder het op palen gezette ontmoetingshuis. Mensen met oude kapotte kleding, sommige smerig. Maar sommige zien er weer goed gekleed uit.
Als we afstappen komt er een man naar ons toe en biedt ons rijst met vlees aan in een palmboomblad. Het tekend dat je een zeer gewaardeerde gast bent. We mengen ons tussen de mensen en we worden uitgenodigd om mee te drinken en eten van hun speciaal gemaakte eten en de drank die in een aarde pot zit. Weer met gebarentaal. Of ik wil drinken uit het slangetje? Marley legt het uit. Op de pot ligt een stokje met een klein zijstokje . Dat zijstokje ligt in de alcohol. Je moet net zo lang blijven drinken totdat het zijtakje van ongeveer een centimeter lang, de drank niet meer raakt. Dit is een hele uitdaging. Ze lachen als ze zien dat ik er moeite mee heb. 1 keer is blijkbaar niet genoeg, ze vragen mij om het te herhalen, tussendoor doen zij het zelfde. Naast de pot drank hebben ze een schaal met natte rijst en vlees eneehh, brokken bbq vlees en darmen. Natuurlijk krijgen we dit ook aangeboden. Ik kan niet weigeren.
In mijn backpack heb ik chips en koekjes ( voor nood, weet je nog). Ik deel deze uit onder de kinderen.
Moderne muziek staat luid aan. Af en toe wordt deze stop gezet en spelen de mannen op grote soort dongs met stokken.
Ik neem nog even een kijkje in het gemeenschapshuis daarboven. Om daar te komen heb je 2 uitgehakte stammen hout die tot een trap zijn gemaakt. 1 voor vrouwen, 1 voor mannen.
Ik ben onder de indruk hoe gemakkelijk deze mensen Marley en mij in hun feest opnemen.
Als we weg rijden, worden we vrolijk ( drank, drank, dank) uitgezwaaid.

Marley stop bij een katholieke kerk. Daarachter is een weeshuis. Hier zit de Franse invloed er nog goed in. Australiers hebben de zorg over de weeskinderen later over genomen. Het is daar tijd voor een Powernap. Ik zie kleine kinderen in een grote ruimte liggen, bedje aan bedje. Het ziet er goed uit. Als ik verder loop zie ik een grote kamer, 8 meisjes, tieners, zitten. We raken in gesprek. Vooral 1 meisje kan goed Engels spreken. Bedrukt zie ik Marley bij ons komen zitten en ik vraag wat er aan de hand is. Hij vertelt dat hij een meisje zag dat was vast geketend.

Ik loop er heen en zie haar. Achter tralies en met een zware ketting en slot aan haar been. In tegenstelling tot de rest van het weeshuis stinkt het daar en zie ik overal kleding en knuffels liggen, een troepje. Ik begin met haar te praten. Ze vindt het leuk, staat op en kijkt mij aan. Ze wijst trost naar haar knuffels. Ze lacht. Ze praat tegen mij, ik begrijp haar niet. Maar we hebben plezier met elkaar. Ik steek mijn hand en arm door de tralies. Ze schudt mij lachend de hand.
Natuurlijk maak ik hier graag foto's van, maar ik kan het niet. Dit zou te onrespectvol zijn en grijpt mij te veel aan. Ik moet weer gaan en zwaai naar haar, zij zwaait terug. Bey bey, ze zit in mijn geheugen gegrift.
Bij onze moter staat een groepje jonge mensen. Ze maken foto's terwijl er iemand van hen voor de moter staat. Daarna willen ze met mij op de foto. Ik blijk ook een bezienswaardigheid te zijn. hahahahaha.

We rijden naar het platteland. Daar maak ik kennis met de thee en peperplant. Onderweg zie ik ook veel rubberbomen.

We bezoekn weer een Pergoda. Deze ziet er anders uit, ook heel mooi. Ik neem de tijd om foto's te maken.

Daarna is mijn telefoon vol en mijn batterij leeg. Da's echt balen, want we rijden daarna door een schitterende omgeving. Het mooitse stukje wat ik tot nu toe heb gezien, grrrr.

Ik beland in een stadje, zonder touristen, in een lelijk hotel. Marley en ik gsaan eten, bbq-en bij een eettentje. Bier en vlees ( waaronder geitenvlees, wat ik nog nooit heb gehad), weer een jointje. Als we vertrekken sta ik op mijn kop. Marley loodst mij veilig naar het hotel. Net op tijd kom ik in mijn hotelkamer aan, waar ik vreslijk over mijn nek ga. Ik blijf overgeven totdat alles uit mijn maag is. Pas uren later kan ik slapen. Deze dag was een beetje te veel van het goede.