2 november Hoi An

Ik heb om 11 uur afgesproken met 2 Amerikaanse meiden. Een van hen had een jurk laten maken. Gisteren liet ze het aan een paar andere meiden zien. Ze was er niet tevreden mee en terecht. De sjieke jurk hing als een vod om haar heen en paste van geen kant. Al gauw was ik met de meiden in gesprek en ze vroeg mij of ik met haar mee wilde terug gaan naar de winkel om haar geld terug vragen, want ze durfde eigenlijk niet. Dus vandaag ga ik met haar en haar vriendin mee naar de kledingmakerszaak. Het word een erg vermakelijk gesprek.

In eerste instantie willen ze in de shop de jurk niet terugnemen en haar het geld terug geven. Maar we blijven aanhouden, dat de jurk niet past. Daarna willen ze de helft van het geld terug geven. Daarna hoeft ze alleen de kledingmakerskosten en de stof te betalen. Wij blijven aanhouden. De shop en de makers hebben tenslotte een fout begaan, niet de klant. Daarna gaat de verkoopster bellen met de eigenaar van de shop. De klant krijgt al haar geld terug. Even later lopen we blij de winkel uit.

Vandaag schijnt de zon. Ik huur een fiets en ga op weg naar het strand, 7 km verderop. Na wat zoeken vind ik een rustig strandje met enkele strandtentjes. Ik plof op een ligbed, eindelijk, zon, zee, bikini, boekje. En ik laat daar even mijn nog blanke buik en rug genieten van dit moment. Ik zie er zo raar uit. Bruine kop, hals, armen en voeten, de rest is nog rete-wit.

Deze dag wi ik persee naar het centrum van Hoi An, het is lampionnenfestival. Extra veel lampionnen in het centrum. Dat trekt veel touristen en de handelaars zijn bijna agresief met verkopen van hun handelswaar.

Ik besluit om vandaag alleen maar dingen te eten die ik nog niet ken. Op straat staan veel eettentjes, keuze genoeg en ik geniet van al deze nieuwe smaken.

Ik koop zo'n leuk gekleurd papieren bakje met kaarsje om op het water, de brede rivier, te zetten. Ik schrijf er een klein berichtje op voor mijn moeder. Vorig jaar 1 november werd ze ziek,18 november overleed ze. Ik zet het bakje met brandend kaarsje op het water. Een persoonlijke ceremonie en het raakt mij recht in het hart. Ontroerd en met tranen in mijn ogen zie ik het bakje naar andere bakjes toedrijven, net langs de waterkant. Ze drijven tegen boten aan die langs de kant liggen. Doordat ze klem komen te zitten vliegen alle bakjes in brand. Maar 1 bakje ontkomt daaraan, die van mij en mijn moeder, het bakje blijft ongedeerd. Het bakje drijft, door de boten, een stuk van de waterkant vandaan, maar het komt terug, net alsof het bij mij wil blijven. Zo blijft het even, ik nog steeds ontroerd en met tranen in mijn ogen. Dan gaat het bakje weg en koerst af naar het midden van de langzaam stromende rivier, waar boten varen met nog meer touristen en nog meer bakjes. Langs de kant blijf ik het bakje volgen, die midden op de rivier wegdrijft. Na lange tijd zie ik dat het lichtje dooft in het bakje. Dag lieve mams.

Dit is een mooie dag. Niet alleen omdat de zon scheen en ik heb kunnen luieren op het strand. Maar ook omdat ik op ceremonele manier weer een stukje afscheid heb kunnen nemen van mijn alllerliefste moeder.