3 november Hoi An

Tijdens het ontbijt op het dak van het hostel kom ik in gesprek met een Duitse man van 37 jaar. Hij had zijn IT baan opgezegd en is al een paar jaar aan het trekken. Dit wordt een interresant gesprek en duurt uren. Het gaat over allerlei persoonlijke en belangrijke dingen. Ik wil er graag 1 ding uitlichten. Hij vertelt dat de dood niet treurig hoeft te zijn. En als het teurig is, komt dat omdat nabestaanden verdriet hebben om zich zelf. Dat zij de gestorvene missen, dat het niet gaat om de gestorvene zelf. Dit is voor mij zo mooi om te horen omdat dit precies zo voor mij voelt met mijn moeder. Ik mis haar, ja, ik mis haar voor mij, niet voor haar. Dit is een au moment om te beseffen. Het is dus ok om haar los te laten.

( Ik had mijn vakantie niet bewust gepland rondom het jaar na mijn moeders ziektebed. Het is toevallig zo gegaan. Nadat is is gestorven, na de vele jaren van intensieve extra aandacht voor haar, voor ons samen, ben ik in een vacuim gekomen. Het voelde als stagnatie. Ik kon het verlies van haar moeilijk accepteren. Afgelopen jaar heb ik veel tijd gegeven aan mijn vader. Dat was fijn, we misten het zelfde, mijn moeder, zijn levenspartner en vrouw). Maar ik moet verder met mijn leven. Ik weet nog niet hoe, waar, wat. Deze vakantie helpt mij daarbij. Door gesprekken. Door de tijd die ik alleen doorbreng en tijd heb om na te denken. Ook het zijn in een compleet andere cultuur helpt mij om buiten mijn comfortzone na te denken.)

Ik besluit om mijn plannen te wijzigen voor de komende dagen. Vandaag is het bewolkt en het ziet er naar uit dat dit voorlopig niet veranderd. Ik wil vandaag nog een keer de mooie stad in en morgen verder trekken. Wat ik ga doen heb ik gisteren uitgeplozen.

Bij de receptie, waar hulpvaardige mensen werken, vraag ik hoe ik mijn uitgekozen trip kan regelen. Zoals ik overal meemaak, helpen ze mij meteen en regelen het ook nog.

Ik wil een 6-daagse toch maken va Hoi An naar Dalat met de Easyriders. Voor Vietnamese begrippen een hele dure trip, 65 dollar per dag, met overnachting, eten en bezienswaardigheden. De trip wordt geboekt. Morgen word ik om 8.30 uur opgehaald door een Easyrider. Een Easyrider is een ervaren rijder op een moter. Ik ga achterop, zo heb ik alle tijd om alles van het land te zien. ( en zelf geen brokken te maken).

Daarna duik ik het centrum in. Ik wil wat spullen kopen. Onder andere een lange broek voor op de moter, voor het geval dat we toch onderuit gaan. Ik laat mij verleiden om nog wat dingetjes te kopen en voordat ik het weet heb ik een tas vol. Dat wordt een gesleep in mijn overige dagen hier. Niet echt handig.

Met volle tas pak ik een terrasje. Voordat ik het weet ben ik in gesprek met andere toeristen. So easy , gebeurt iedere keer weer ;). Ze vertellen dat er vanacht een tyfoon aan land komt. Niet hier, maar niet zover hier vandaag, richting zuiden. De richting die ik dus opga. Met een beetje pech wordt mijn rit bijna vliegend gedaan. Natuurlijk baart dit mij zorgen. Gelukkig weet ik inmiddels dat de Vietnamezen goed zijn in regelen en weten wat ze doen. Ik laat het maar op mij afkomen.

Ik kan het niet laten. Ik ga nog 1 keer naar die zelfde massagesalon. Vorige behandelingen hebben mij goed gedaan. Ik ben minder stram, ik voel mij lekker soepel in mijn vel zitten en heb het gevoel dat ik minder vocht vasthoud. Ik denk dat ik zover ben dat ik een stevige massage aankan. Ik word direct herkent en gastvrij ontvangen. In Thailand is een stevige massage echt wel stevig. Hier is het nog een graadje erger. Ik word hard aangepakt en ik moet al mijn skills inzetten om het te kunnen ondergaan. Maar tjee, wat is deze dame goed in haar werk. Ik voel dat ze precies weet wat ze doet en ze vraagt regelmatig of ik ok ben. Ze is zonder twijfel de beste die ik ooit heb gehad.

Als ik als een blij meisje weg ga, kom ik in heftige regen terecht. Het is geen regenbuitje. Het blijft kei-hard regenen. Ik hoop echt dat het morgen over is.