Guatemala city

Alles in mijn backpack is klam van het vocht in deze hostelkamer. Ik baal hier echt van, maar kan daar niets aan veranderen, want ik moet mijn vliegtuig naar Guatemala city halen.

Ik ben ruim op tijd bij de eenvoudige airport. Geen slurven om het vliegtuig in te gaan, gewoon naar buiten lopen en de trap op het vliegtuig in. Het is een klein vliegtuig voor ongeveer 50 mensen. Binnen anderhalf uur ben ik in Guatemala city.

Met de taxi laat ik mij naar mijn hostel brengen. Maps.me geeft helaas het verkeerde adres. Jammer dat Maps.me niet altijd te vertrouwen is. Een vriendelijke vrouw legt met handen en voeten uit waar ik heen moet. Gelukkig is het niet te ver weg.

Als ik aankom bij het hostel zie ik geen herkenbare dingen bij de deur zoals een bord. Ik bel aan en dan wordt de deur open gedaan. Ik ben er. Later zie ik dat je hier bijna nergens ziet wat er achter de deuren schuilt, als een soort beveiliging. Guatemala city heeft de reputatie onveilig te zijn, vooral in de avond en nacht.

Een man, Augustin, 30 jaar, begeleidt mij naar mijn kamer. Voor de eerste keer deze reis heb ik een prive kamer, soooo da’s een luxe.

Ik laat mijn spullen achter in de kamer en wil op pad gaan naar een coronatest locatie. Augustin biedt aan om mij daarheen te vergezellen. Grappige en leuke man die Augustin, maar hij is een beetje veel van het aanraken. Bij het oversteken pakt hij mij steeds vast om mij door het verkeer te loodsen. Het heeft iets charmants, niets opdringerigs maar toch.

We komen in een oud ziekenhuis, zonder borden, niet eens in het Spaans en niemand spreekt hier Engels. Augustin is hulpvaardig en zorgt ervoor dat alles goed gaat. Daar ben ik hem heel dankbaar voor. Binnen 30 minuten heb ik de uitslag, negatief, ik mag morgen gaan vliegen.

Augustin vraagt mij mee om boodschappen te gaan doen, hij wil pizza bakken. Ik vertrek met hem en nog een andere man, Nelson. Nelson is een superlieve maar verlegen man. Hij heeft graag zijn hoodie op, waarin hij zich blijkbaar kan verschuilen. Hij stelt zich zeer nederig op en zorgt er tegelijkertijd voor dat het goed met mij gaat. Een bijzonder stel, die twee.

Zo gaan we Guatemala city in, die inmiddels donker is geworden. Augustin voorop, Nelson en ik volgend. Vreemd om zo 2 mannen te volgen die ik niet ken. Maar ook erg leuk want ik heb de kans om Guatemala te zien in het donker. Het ziet er uit als elke andere stad, winkelende mensen, hier en daar een bedelaar, niets bijzonders. Maar goed, ik ben dan ook op stap met 2 mannen. Wie doet mij wat!

Ik help Augustin met het snijden van de groenten voor de pizza in de algemene keuken. Er komen 2 Franse vrouwen bij, die een groentesalade maken. Dan blijkt dat we met zijn 4-en eten. De pizza en salade smaken erg goed. Omdat ik het minste heb gedaan doe ik de afwas in de primitieve keuken.

Inmiddels is het laat en ik wil toch een beetje slapen want ik moet de volgende dag om 5 uur in de achtend op het vliegveld zijn.

Augustin’s aanhankelijkheid heeft zich inmiddels opgebouwd en hij doet nog 2 pogingen om deze verder op te bouwen. Ik houd dit af en ga alleen naar bed.